´Ik hoop niet dat dit zweverig overkomt…´
Even eerlijk: hoe vaak zeg jij dit als psycholoog? Ik best vaak!
Ik betrap mijzelf er regelmatig op dat, voordat ik iets wil gaan zeggen, ik mezelf op die manier excuseer. Om daarmee de ander voor te bereiden uit angst dat diegene afhaakt. Want tja het overheersende beeld is toch wel dat wij als psychologen een zweverig en vaag vak uitoefenen, dat wil ik dan niet bevestigen. En gek genoeg doe ik dat excuseren dus ook bij mijn klanten, wat psychologen zijn. Ik wil daarmee stoppen. Want is het wel zo dat ik iets zweverigs zeg?
Duiden
Laatst zei een psycholoog die ik begeleid letterlijk tegen mij ´niet zweverig bedoeld maar…´ en ze gaf prachtig woorden aan wat ze voelde en hoe zij dit duidde voor zichzelf. Ontzettend krachtig en helpend.
Wat maakt toch dat het praten over ervaringen, wat dit met je doet en hoe je dit kan duiden in het hokje ‘zweverig’ wordt gestopt?
Volgens mij hebben we het dan juist over waar we het over moeten hebben. Dan gaat het namelijk over wat ons drijft, verbindt, zin geeft en wat je gelooft. Dan gaat het over intuïtie, het leven en jijzelf in verhouding tot het grotere geheel.
Dat hoef je niet te onderbouwen en mag subjectief zijn. Dat hoef je niet precies te begrijpen, te concretiseren en hoeft niet goed in woorden uitgelegd te worden. Sterker nog, je loopt daar tegen de beperking van gesproken taal aan.
Stop met de excuses
Het bespreken wat onder de oppervlakte speelt is niet zweverig. Dat is nodig. Gun jezelf als psycholoog de speelruimte om dat level te onderzoeken met jouw cliënt. Geen geëxcuseer meer over zweverigheid en vaagheid. Doe je mee?
Oriëntatiegesprek
Ben jij psycholoog en voel je dat je vast zit? Gaat het werk ten koste van jezelf? Vraag gerust een oriëntatiegesprek aan, dan kijk ik met je mee.
