Hoe meer psychologen ik als psycholoog spreek hoe meer mij duidelijk wordt dat er een groot probleem gaande is. Een probleem dat groter is dan een enkele jonge psycholoog. Dat zich onder de radar afspeelt en daardoor in omvang groeit. Een probleem dat grote consequenties kan hebben voor de toekomst van de psychologische zorg. Vandaar deze blog, omdat dit probleem een stem moet krijgen én omdat de oplossing enorm simpel is.
Een strategie
Het probleem waar ik het over heb is een strategie die de psychologen die ik spreek toepassen om ‘de werkdag door te komen’. Niet omdat dat nu zo fijn is, maar omdat ze zich gedwongen voelen. Je kunt het gerust een beschermingsstrategie noemen om het vak als psycholoog vol te houden.
En het erge is, die beschermingsstrategie hoeven ze niet toe te passen omdat het werk inhoudelijk te zwaar of heftig is. Nee… elke psycholoog die ik spreek is goed bekwaam in haar of zijn vak. Ze worden gedreven door liefde voor het vak en de drang om het verschil te maken voor medemensen die het psychisch zwaar hebben.
Bescherming
Om zichzelf te beschermen voelen veel psychologen zich gedwongen de strategie toe te passen om een stuk van zichzelf uit te schakelen.
Of zoals psychologen aan mij vertellen:
‘Als ik er moet staan gaat de deur naar mijn emoties een stuk dicht’
Of
‘Aan het einde van de dag merk ik pas wat het daadwerkelijk met me gedaan heeft’
Emoties onder voorbehoud
Met jezelf uitschakelen bedoel ik dat je als het ware een filter over jouw emoties plaatst. Ze mogen er wel zijn maar in beperkte mate. Emoties onder voorbehoud zou je kunnen zeggen.
En dan is er flinke kortsluiting in mijn hoofd. Want hoe kan het zijn dat psychologen die zelf het belangrijkste instrument zijn in hun vak, juíst hun emoties, hun fijngevoeligheid, hun intuïtie, het contact met hun lichamelijke reacties op een lager pitje moet draaien omdat ze anders zelf aan de andere kant van de tafel moeten plaatsnemen?
Met andere woorden: dat betekent dat psychologen niet hun volledige capaciteit kunnen inzetten om anderen te helpen omdat ze anders, binnen de huidige omstandigheden, zelf omvallen. En dat is juist wat psychologen proberen te voorkomen, want tja… als zij omvallen wie helpt er dan gezien het grote tekort?
En daar bovenop komt dat ik regelmatig hoor dat de psychologen die zelf omgevallen zijn zich hiervoor schamen én de conclusie trekken ‘dus ik ben niet geschikt om als psycholoog te werken’. Waardoor het probleem onder de radar blijft en we juist hele bekwame psychologen kwijtraken in de geestelijke gezondheidszorg.
En ik hoor je nu denken: ja dat zijn vast de jonge psychologen die daar tegenaan lopen, oftewel de millennials onder de psychologen. Dan heb ik een harde boodschap: nee, dat zijn ook de ervaren, soms zelfs doorgewinterde psychologen.
De oplossing
Nu is het makkelijk om met mijn vinger te gaan wijzen. Dat gaat er fout. Dat moet anders. Maar gaat dat het verschil maken…?
Het mooie is dat diezelfde psychologen, soms tussen de zinnen door en met enige onzekerheid, de oplossing benoemen. Ze weten namelijk (eigenlijk) heel goed waar ze behoefte aan hebben. Wat ze nodig hebben om zichzelf zo optimaal mogelijk als instrument in te kunnen zetten. Om op die manier écht van waarde te zijn als psycholoog.
En zoals vaker: de beste oplossingen zijn enorm simpel.
Waar ze behoefte aan hebben is namelijk… ruimte. Zowel ademruimte als speelruimte.
Ruimte
Dus ruimte om soms letterlijk goed adem te halen tussen afspraken door en ruimte om te creëren.
Ruimte om bij collega’s binnen te lopen en ruimte om ideeën uit te proberen.
Ruimte om aan te geven dat er geen match is met een cliënt en ruimte om buiten de lijntjes te kleuren.
Ruimte om bezig te zijn met onze core business en ruimte om spreekkamers eigen te maken of te verplaatsen, bijvoorbeeld naar buiten.
Ruimte om onszelf te mogen zijn en ons talent te benutten.
Vertrouwen
En die ruimte kan vanaf nu gecreëerd worden. Want het enige wat daar voor nodig is, is…
VERTROUWEN
Heb gewoon vertrouwen in de psychologen, in ons. We werken namelijk vanuit een innerlijke passie, van mens tot mens, omdat we oprecht anderen willen helpen.
Dat hoeft toch niet streng omkaderd te worden?
Raakt dit iets in je? Wil je hier iets over kwijt? Neem gerust contact met me op.
Wil je mij volgen? Connect dan met mij op LinkedIn
